سلام . ممنون از حضور و پرسش.اميرالمؤمنين مي فرمايند: «دنيا مانند مردار است . . . » پس به قدر نمردن و زنده ماندن بايد از آن استفاده کرد. يعني آسيبهاي دنيازدگي فقيهان و عالمان دين بسيار زياد است و بايد تقواي ايشان براي ايمن شدن از اين آسيبها بسيار بالا باشد زيرا تأييد، همراهي، سکوت، و . . که عالم ديني نسبت به فرمانهاي حکومتي سلاطين انجام شود، به پاي دين محاسبه شده و دين مردم تغيير مي يابد. به همين خاطر، اثري که يک اشتباه کوچک از عالم ديني برجاي مي گذارد مي تواند تا روز قيامت باقي بماند و در روايت هست که گناه همه کساني که به خاطر چنين اشتباه يا بدعتي در دين منحرف شوند بر گردن آن عالم نيز هست. البته در توقيع شريف امام زمان درباره جواز تقليد از علماي دين در زمان غيبت شرايط سختي مطرح شده است (کلام اهل بيت را به خوبي بشناسد، در فهم دين و احکام آن استاد باشد، هواي نفس خود را نگهدارد، مخالف هواي نفسش باشد، مطيع امر مولايش باشد) و در طول تاريخ غيبت داشته ايم علمايي را که به خاطر تقوايشان از افتاء و مرجع تقليد شدن کناره گرفتند. اگر پيروي از علماي دين به گفته معصومين مجاز شده است پس آسيب شناسي اين علماء نيز بر حسب گفته معصومين لازم است. اين طور نيست؟