سلام. منظور از گزاره هاي عقلي را بايد مشخص کرد. اگر گزاره اي صادق باشد يعني مطابق واقع باشد (در جهان وقوع يافته باشد) ديگر گزاره اي صرفاً عقلي نيست بلکه بياني عقلي از امري واقع است. بالاتر آنکه، آنچه ذهن به آن مي پردازد (گزاره هاي عقلي در بيان فلاسفه) را نمي توان غير واقعي دانست زيرا محصول حس و ادراک مادي و غيرمادي ما از آن است پس تا حدودي واقعيت نيز دارد.پديده هاي طبيعي در جهان نيز صرفاً فيزيکي نيستند بلکه واقعي هستند. اين که ادراک و شناخت ما از واقعيت جهان (وجود) چقدر با حقيقت آن واقعيت تطبيق داشته باشد مهم است و الا شناختي که منفک از حقيقت واقعيت باشد ارزشي ندارد، بلکه انحراف در شناخت است.تطبيق گزاره هاي ذهني بر پديده هاي طبيعي ( و نه بر حقيقت واقعيات طبيعي) نوعي تقليل دادن(فروکاستن) است که هم با اراده و هم بالاجبار انجام مي گيرد و منجر به معرفت دستکاري شده مي گردد. اگر رويکردي وجود شناختي در همه ابعاد مي داشتيم، جهان جور ديگري مي شد.از حضورتان متشکرم. اگر دقيقاً مي دانستم چه مصداقي را مد نظر داريد شايد بهتر پاسخ مي دادم.