جزیره علم

تقدیم به هشتمین سلطان دین و پناه مردمان ایران زمین:

اینجا غریبی آشنا هر دم عطائی می کند

می بخشد و می خواندت دل را فدائی می کند

بر آستان درگهش افتان و خیزان مرد و زن

گویا جوار رحمت است، هر کس گدایی می کند

هم رو سیاه هم رو سپید هم مومن و هم این پلید

بر خاک او افتاده اند چون او خدایی می کند

.....................................................

سروده: دکترسیدمهدی موحدابطحی (غلام)

به مناسبت میلاد کریمه اهل بیت فاطمه معصومه به مادر دو عالم فاطمه زهرا تقدیم می گردد:

ای   شـافـعه عقـبی        وی   انـسیـه حـورا       ای دخـت رسول اللـه

یا فاطمه الزهراء مولا تی اغیثینی

کفتم به تـو ای جانان        بی عشق تومن بیجان      در پای توام قـربان 

یا فاطمه الزهراء مولا تی اغیثینی

گفتم به تـو ای کوثر        پر کـن تو مرا ساغـر      من تشنه تویی باران

یا فاطمه الزهراء مولا تی اغیثینی

چون نهر تورا جستم       دیـوانه در آن جستـم       پیمـانه مـن بستـان

یا فاطمه الزهراء مولا تی اغیثینی

ای کـوثر تو سیلاب       وی کرده مرا غـرقاب      این مـوج تو بی پایان

یا فاطمه الزهراء مولا تی اغیثینی

از سایـه تو بـودم        چون سایه تو بـودم       همسایه مـرا   پـوشان

یا فاطمه الزهراء مولا تی اغیثینی

از شمع تو ما هستیم        در پیش تو ما مستیم      هـشیاری مـا بستان

یا فاطمه الزهراء مولا تی اغیثینی

ای حب تو مهر انگـیز        وی مهرتوچون چنگیز      این دل زتو شد ویران

یا فاطمه الزهراء مولا تی اغیثینی

عبدیم و   تو مـولائی        حکم آنچه تو فرمایی       ما بنده تویی سلطان

یا فاطمه الزهراء مولا تی اغیثینی

افکن تو به من زنجیر        افـسار"غلامی" گـیر      هر سو تومرا برخوان

یا فاطمه الزهراء مولا تی اغیثینی

دکتر سید مهدی موحدابطحی (غلام) 

اشعار دیگر از همین شاعر: «چه کردی؟!»، «به تو رو کرده ایم»، «شکسته دل»، « چون بیاید»

 صاحب دلهـا  بیـا مـا به تـو دل داده ایـم

 مهـدی مـولا بیـا ، جملـه  تو را بنـده ایـم

 مهـر تو چون دل گرفت غیرتو آتش گرفت  

                                             آااه از آن سوز و ساز بی تو چرا ساخته ایم؟

 گـر چه که آلـوده ایـم  آتش افروخته ایم  

                                            دوزخ و کیفـر مکن، ما که چنین سو خته ایـم

 خستـه شدیم از گنـاه کـور شدیم از نگـاه  

                                              روی تـودرهـم شده, مـا ز تـو شـرمنده ایم 

 سـوی  رخ دیگـران دیـدة مـا  شـد دوان

                                              آاه کـز آن دیـدگان, بی تو چـرا دیده ایـم ؟

 لطف تو ما را رساند خوی تو مـا را کشاند 

                                              شـاه تو ما را بخـوان, ما به تو خو کرده ایم

 جلوه پا کـانِ  پاک آینـه اش چشـم  پـا ک  

                                           ابـر چنان بـوده ایم:  هـر شبـه باریده ایم 

 لحظه به لحظه عمـر ما بسته به انفـاس تو

                                              آاه از آن لحظـه هـا بـی تو چرا بوده ایم ؟!

 یا که جوان باش وبس یا به جوانی ببخش  

                                              یـاد جـوانمردی ات ، زنـده  چنین مانده ایـم

 هر نفست شعله ای زنده کنـد مـرده ای 

گرم کن این نعش ما, بی تو یقیـن مرده ایم 

  یا همه را کـن اسیر یا  به "غلامی" بگیـر

شـاه ز ما رو مگیـر, ما به تو رو کـرده ایـم

سروده: دکترسیدمهدی موحدابطحی (غلام)

اشعار دیگر از همین شاعر: «چه کردی؟!»، «مولاتی اغیثینی»، «شکسته دل»،«چون بیاید»

تقدیم به کسی که شب قدر به خاطر وی قدر یافته است!!

شاید ارباب در چنین شبی، غلامش را نظر کند!!!

شکسته دل

که برد به سوی دلبـر ز شکسته دل پیـامی

که به کوی دل فروشان صدهزار دل به کامی    

تو بیا ببین حـراجم گـذری کـن از بساطم

ببری به رایگـان دل تو  که  دلبری تمامی  

به سـلام در نشستت به درود بر قیـامت

نه به یک سخن جوابی نه به یک زبان سلامی  

ز میان صد عریضه نه یکی جـواب دیـده

نه به پرسـش و کـلامی نه به نامه و پیامی  

چو به این گناه هستم که ز بـوی لاله مستم

تو مپوش آن رخت را  برسد به من  مشامی  

زسلام صبح و شامی تو اگر که خسته باشی

تو بزن بر  دهـانم به  علیـک خود لجامی  

اگرم فشانده ام راه، همه جا اشک و خـون، آه

همـه   بـود  آرزویم شنـوم طنیـن گامی  

به همین خیال خامم که ز کـودکی غـلامم

عجبـا که بخـت من بود نشنیده ام کلامی  

بگشای  تیر مژگـان و بریـز خـون من را

 که حلال کرده باشی به  فدای خود غـلامی  

ز کنار سفره خـود تو مرا مـران به جـایی

  که «غلام» رو سیاه را  ندهد کسی طعامی  

سروده: دکترسیدمهدی موحدابطحی (غلام)

اشعار دیگر از همین شاعر: «چه کردی؟!»،«به تو رو کرده ایم»،«مولاتی اغیثینی»،« چون بیاید»

که برد به سوی دلبـر ز شکسته دل پیـامی

که به کوی دل فروشان صدهزاردل به کامی    

تو بیا  ببین حـراجم  گـذری  کـن از بساطم

ببری به رایگـان  دل  تو  که  دلبری  تمامی  

به سـلام  در  نشستت  به درود  بر قیـامت

نه به یک سخن جوابی نه به یک زبان سلامی   

ز میان  صد عریضه  نه  یکی  جـواب دیـده

نه به پرسـش و کـلامی نه به نامه و پیامی  

چو به این گناه هستم که ز بـوی لاله مستم

تو مپوش آن رخت را  برسد به  من  مشامی  

ز سلام صبح و شامی تو اگر که خسته باشی

تو بزن  بر  دهـانم  به  علیـک خود  لجامی  

اگرم فشانده ام راه  همه جا اشک و خـون آه

همـه   بـود  آرزویم  شنـوم  طنیـن  گامی  

به همین  خیال  خامم  که ز کـودکی  «غـلامم»

عجبـا  که بخـت من بود  نشنیده ام  کلامی  

بگشای  تیر مژگـان  و  بریـز  خـون  من را

 که حلال  کرده باشی به  فدای خود «غـلامی»  

ز کنار سفره خـود  تو مرا  مـران  به جـایی

  که «غلام» رو سیاه را  ندهد کسی طعامی

سروده غلام (دکتر سید مهدی موحد ابطحی)