جزیره علم

کاش . .

بحر منسرح مثمن مطوی مکشوف

(مفتعلن فاعلن مفتعلن فاعلن)

جان جهـان  مهـدیاپرده نشـاید تو را

کـاش که این پیکرم جان بسپـارد تو را

نـام مـرا می بری نـام تـو را می بـرم

کاش که این گـوش من بازشناسد تو را

رو چو به من میکنی روی به تو می کنم

کـاش که چشمـان من زود ببیـند تو را

چون که تو یادم کنی فکر تو را می کنم

کاش که این قلبِ من دل بِسِپـارد تو را

چون که لیاقت دهی طُرفـه سلامی کنم

کـاش سلامی زِ من گـوش نـوازد تو را

چون که زیارت کنم گوش فرا می دهی

کـاش بایستد زمـان مدح  بَرازد  تو را

چون که نگاهـی کنی نامـة اعمـال من

کـاش که این دفترم شـاد نمـاید تو را

چونکه غمین می شوی آه و فغان میزنم

کـاش که سـوزِ دلـم دل بنـوازد تـو را

روز که پایان شود سـوز نمـایان شـود

کـاش که شعر غلام غصه زُدایـد تو را

ای که نظر کرده ای شاعر این بیـت را

کـاش «غلامِ» تو هم شعر سُراید تو را

سرودهغلام: دکتر سید مهدی موحد ابطحی