جزیره علم

ناپیدا کرانه

بحر هزج مسدس محذوف

مفاعیلن مفاعیلن فعولن

محـرم شـد معـمـائی جـاودانـه

که تحقیقش فُسون است و فِسانه

ملـک شوریـده بود از این فَغانـه

که دنیـا را مگـر محـشـرفِتـاده؟

سحـرگاهان با صبـا گشتم روانـه

که هر سـوئی مگـر پُرسم نشانـه

فلـک را واژگــون دیـدم یقیـنـاً

شمـردم بـی نهـایـت مـاه پـاره

بسـی خورشید و مه دیـدم شبانه

فـراز نیـزه هـا بـرجـی نـهـاده

مـن از خـار بیـابـان می شنیـدم

دویـدنـهـا بـه پـای کـودکـانـه

زِ صحرایی گذشتم خشک و سوزان

فقـط خـون و فقـط آتـش زبـانـه

به دریـایی رسیـدم پُـر تـلاطـم

چو کـوهـی مـوج می زد هر زمانـه

به ساحل جزر و مدّ خـون بدیـدم

زمین می شد زِ هر موجـش خـرابه

در آن، کشتی فرو می شد به دوران

که می راند نـاخـدایش عـاشقـانه

چنان لنگـر کِشد بر عرش و کیوان

که گـویـا می رود او سـوی خـانه

شدم حیران از آن فرمان و سُکّـان

به عرش، او چـون گرفته آشیـانه؟

حسین گویان به کشتی آی و بُگذر

از ایـن دریـایِ ناپـیـدا کـرانـه

بریز اشکی زِ خـون، با موجِ دریـا

حسیـنـی شو؛ غـلامی جـاودانـه

غلام

(دکتر سید مهدی موحد ابطحی)