جزیره علم

چند روزی است مکه ایم در خدمت زوار ایرانی خانه خدا، قبلش دو روزی مدینه به زیارت رسول الله موفق شدیم. 

از مدتها قبل از سفر غسل کرده و نیت کردم به نیابت از امام زمان این سفر را انجام دهم. قصد کردم آنجا که رفتم غذا کم خورم یا نخورم شاید که غذای روح را بیشتر بخورم! نیت کرده ام روزه بگیرم نه این که وزن کم شود بلکه مرکب از نشخوار سبک و برای راکبش هموار شود تا راکبش سبکبار بماند.

پای کوبیدن بر نفس (نه پایکوبی از نفس)، پا گذاشتن در راه (نه پای از ره خلیدن)، ره ساختن به پای کوبی بر نفس، چشم بستن بر هوا و هوس، یاد کردن از دوست با هر نفس، پر کشیدن از دام قفس، دامن گرفتن از خار و خس، تلخ کردن مذاق هر مگس،  همه و همه بایسته اند و شایسته.

اینجا میدانی است برای ساختن نه برای تاختن، برای ساختن روح نه برای تاختن نفس، چراگاه شیطان باید خشک شود تا نفس به مدد گرسنگی و تشنگی تفتیده و رام گردد، زنجیرهای ناسوتی را از پای روح گسستن و به پرواز کروبیان/ملائک پیوستن.

از وقتی که حج گذاردن بر مردم واجب شد، مردم باید به ابراهیم برسند به خاتم الانبیاء برسند به امام زمان برسند. نه ذوق است و نه عرفان مصطلح، قرآن به صراحت در سوره حج می گوید:

و أذّن فی الناس بالحج یأتوک 

مصداق این ضمیر کیست؟ در این زمان کیست؟

هر ساله امام زمان در موسم حج حاضر می شود تا حج مؤمنان واقعی به دیدن وزیارت وی (آگاهانه یا ناآگاهانه مانند نشناختن عزیز مصر توسط برادرانش) مقبول افتد. امام باقر راست گفت که والله ما أمروا أن یطوّفوا بهذاه الاحجار بل فیأتوننا و یعرضون علینا ولایتهم و نصرنا و . . . . آری باید چنین باشد تا مصداق ضمیر خطاب در آیه تحقق یابد. 

کعبه یک سنگ نشانی که ره گم نشود

حاجی احرام دگر بند ببین یار کجاست

انتشار در جزیره علم در تاریخ 4/1/94 توسط دکتر سید مهدی موحد ابطحی