جزیره علم

ناپیـدا  کـرانـه

محـرم  شـد  معـمـائی جـاودانـه

که تحقیقش فُسون است و فِسانـه

ملک شوریـده بود از این فَغانـه

که دنیـا را مگـر محـشـر  فِتـاده ؟

سحرگاهان با صبا گشتم روانه

که هـر سـوئی مگـر پُرسم نشانـه

فلک را واژگــون دیدم یقینـاً

شمـردم بـی نـهـایـت مـاه پـاره

بسی خورشید و مه دیدم شبانه

فـراز نیـزه هـا بـرجـی نـهـاده

مـن از خـار بیـابـان می شنیـدم

دویـدنـهـا بـه پـای کـودکـانـه

زِصحرایی گذشتم خشک و سوزان

فقـط خـون و فقـط آتـش زبـانـه

به دریـایی رسیـدم پُـر تـلاطـم

چو کـوهـی مـوج آن در هر زمانـه

به ساحل جزر و مدّ خـون بدیـدم

زمین می شد زِ هر موجـش خـرابه

در آن، کشتی فرو می شد به دوران

که می راند نـاخـدایش عـاشقـانه

چنان لنگـر کِشد بر عرش و کیوان

که گـویـا می رود او سـوی خـانه

شدم حیران از آن فرمان و سُکّـان

به عرش، او چـون گرفته آشیـانه؟

حسین گویان به کشتی آی و بُگذر

از  ایـن دریـایِ ناپـیـدا کـرانـه

بریز اشکی زِ خـون، با موجِ دریـا

حسیـنـی شو؛ غـلامی جـاودانـه

سروده: دکتر سید مهدی موحد ابطحی (غلام)

بحر هزج مسدس محذوف (مفاعیلن مفاعیلن فعولن)