جزیره علم

این زمین­ عزیز است

چون­که لاله ­خیز است

از ادب چنیـن ­اسـت

پابـرهنه گشتـن هر طرف دویدن

 وای از این مصیبت

بـاغـبـان اگـر بـود

لالـه اش به بَر بـود

غنچه­ اش نه این بود

خون زِ پا چکیـدن روی گُـل دویـدن

وای از این مصیبت

آسمان و خـورشیـد

تار و تیـره گـردیـد

کـاشُ او نـمی دیـد

خیل آن سُتـوران روی او دویـدن

وای از این مصیبت

ابـر و بـاد اگـر بـود

بـارشـی دِگـر بـود

زنـدگی نه این بـود

تشنگی کشیدن تشنه لب دویدن

 وای از این مصیبت

جـام تـر ننـوشیـد

تشنه لب خـروشید

 دیـده ها بجـوشیـد

اشکِ دیده ریزان روی گِـل دویدن

وای از این مصیبت

چشـمه ای نجوییـد

جـرعـه ای نپـوییـد

ساقی اش نگـوییـد

مشک او ببـیـنیـد

تیر بر آن نشاندن آب از آن دویـدن

 وای از این مصیبت

تشـنگـانِ ­­حـیـران

از سـراب خـونیـن

اشکتـان چو بـاران

بی امـان چـکیـدن

مشک پاره دیدن نـاله سر کشیدن

 وای از این مصیبت

یا بگـو به سـقّـا

بشنـو نـالـه مـا

یا بیـارد اینـجـا

سایه بر سـرِ مـا

خون دل چشیدن ناتوان رسیدن

 وای از این مصیبت