جزیره علم

 Distrust: The Great Challenge against Governence Leadership 

- فضای ناسالم (فساد رانت تبعیض تحمیل) منجر به «بی اعتمادی» می شود

- بی اعتمادی میزان ریسک پذیری صاحبان سرمایه را کاهش  می دهد

- کاهش ریسک پذیری صاحبان سرمایه به صورت کاهش ضریب سرمایه گذاری نمایان می شود

- کاهش سرمایه گذاری به صورت رکود احساس می شود و به صورت میزان بیکاری گزارش می گردد

نقطه عطف تحولات در اعتمادسازی یا بی اعتمادی است:

راهکار برون رفت از وضعیت فعلی ایران, صرفا اقتصادی نیست, صرفا سیاسی نیست, بلکه راهبردی و استراتژیک است یعنی نهاد سیاستگذاری یا بالاترین مرجع سیاستگذاری باید متحول شود و تغیرات را از خودش شروع کند برای اعتماد سازی!

بالاترین مرجع سیاستگذاری در ایران نه قوه مجریه است نه قوه مقننه نه مجمع تشخیص مصلحت نظام و نه شورای عالی امنیت ملی! بلکه رهبری است زیرا بر اساس تئوری ولایت فقیه (که مبنای حکومت جمهوری اسلامی ایران است) رهبر عالی ایران (یا همان منویات بیانات استفاتاءات ایشان) است که بر سایر قوانین حکومت و سیطره داشته و لازم الاجراست مانند سخنرانی که علیه سند2030 منجر به واکنش شورای عالی انقلاب فرهنگی و مجلس شورا شد و اجرای سند متوقف شد. ولی می دانیم که ایشان به تنهایی نیست که این سیطره حکومتی را اعمال می کند بلکه بیت رهبری هم وجود دارد با کمیته های خاص خودش که نمی دانیم بیت رهبری بر ایشان مدیریت دارد یا ایشان بر بیت رهبری؟! 

ابهام در این نسبتها مهمترین منشا بی اعتمادی در سطح سیاستگذاری کلان می باشد

بنابراین رهبر عالی ایران باید تحول را از  بیت رهبری آغاز کند اگر بتواند و اگر بخواهد و اگر اجازه یابد, تا روند اعتماد سازی به حاکمیت آغاز شود.

تحولات زیر در بیت رهبری ممکن است بتوانند اعتمادسازی کنند:

1- فاش شدن روند تشکیلاتی

2- مستند سازی عدم تعارض منافع در تشکیلات بیت رهبری

3- شفاف سازی درآمدهای واصله

4- شفاف سازی هزینه های صورت گرفته

5- مستندسازی عدم تعارض تصمیمات با قوانین و مقررات کشوری

و

و