جزیره علم

دستمال سفید خیس

ساعت یازده و نیم شب بود که از اورژانس به پاویون آمدم تا بخوابم اما از خودم ناراحت بودم که چرا محرم آمده و کاری برای حضرت سیدالشهداء نکرده ام. پس نمازی و توسلی و . . . (البته در پاوین بیمارستان مخصوص بیماران سرطانی)  از خدا خواستم یک کار ی بکند! بیشتر به فکر نوشتن بودم تا عمل کردن. صبح خوابی دیدم که خودم را بیشتر توبیخ کردم و تصمیم به نوشتن این مطلب کردم:

وقتی طلبه بودم، خودم را مقید به حضور در مجالس عزاداری امام حسین می کردم. گاهی تا 10 مجلس را در یک روز طی می کردم: صبح و عصر و شب، برخی را پیاده و برخی را با دوچرخه، هم بالای شهر و هم پائین شهر. خودمان نیز مجلس داشتیم از اذان صبح تا پیش از ظهر و روزهای تاسوعا و عاشورا تا بعد از ظهر. ایام محرم نیز مقید به زیارت عاشورا با چهل لعن و سلام بودم. گاهی نیز نذر یکی از شهدای کربلا می کردم و نتایج شگفت آوری داشت.

مرحوم پدرم نیز ارادتی عجیب داشت. در عزاداری حاضر نمی شد مگر این که دستمال سفید مخصوصش از اشک خیس می شد. بنا به وصیتش، این دستمالها را با وی دفن کردند! در قدیم خودش در چیدن مجلس کمک می کرد، بعد از اذان صبح وسایل چای و پذیرایی را آماده می کرد و درب خانه را باز می کرد و می گفت: وظیفه ما همین است، مجلس را آماده کنیم، آمدن مستمع و منبری و مداح با خود حضرات معصومین (ایشان معمولاً به طور رسمی از مداح و منبری دعوت نمی کرد اما برخی ایام چنان بود که نوبت به همه مداحان و منبری های حاضر در مجلس نمی شد که اسمشان را در دفتر ذاکرین این مجلس ثبت کنند). هم اکنون این خانه حسینیه ای است که خیلی ها حاجت می گیرند، آنها که بچه می خواهند نذر می کنند و بچه دار می شوند، .......

وقتی به عنوان پزشک در روستایی شبانه روزی اقامت داشتم، خودم برای خودم روضه می خواندم مثل منبری ها، از خطبه و حدیث و آیه تا گریه و اشک و ناله. اگرچه تعجب می کردند، اما در عزاداری روستا شرکت می کردیم. خیلی هم برکت داشت: زیارت کربلا رفتم، بعد از طرح کار پیدا کردم، و . و . و .

اکنون که این مطلب را منتشر می کنم، صبح چهارشنبه است، شیفتم تمام شده و می خواهم چند مجلس عزاداری را شرکت کنم و سپس به محل کار دیگری بروم.

حسینی باشید.