متن زیر سرودی است که به خاطر همراهی با دختر بیست ماهه ام در این ایام نیمه شعبان، به وزن درآوردم، با او تمرین می کردم و او تکه هایی از آن را حفظ کرد. چنین کاری آن چنان ناچیز است که نمی توان به ساحت مقدس امام زمان عج الله تعلی فرجه الشریف تقدیم کرد.

آقا بیا کجایی مهدی بیا کجایی

هم تو امام مائی

هم بهترین آقایی

هم برترین بابایی

آقا بیا کجایی مهدی بیا کجایی

تنها و بی کسی ایم ما

گم گشته ایم و تنها

دستم بگیر اماما

آقا بیا کجایی مهدی بیا کجایی

هر جمعه چشم به راهت

هر ندبه در فراغت

 در جمکران سراغت

آقا بیا کجایی مهدی بیا کجایی

طبیب

بحر مجتث مثمن محذوف

(مستفعلن فعولن مستفعلن فعولن)

گفتم به روح و جـانم درد دلم نهـان است

گفتـا که من طبیـبم درمـان آن فـغـان است

گفتم که این دل من جُـز تو نمی شنـاسد

گفتا مگر به جز من اندیشـه ای در آن است؟

گفتم که این دو دیـده، روی تو را ندیـده

گفتـا به این سبب که بر روی دیگـران است

گـفتـم بهـار ایـمـان در انتـظـار قـرآن

گفتا که دین مـردم بدتر از این خـزان است

گفتم فـراغ رویت یادت زِ سر بُـرون کرد

گفتا که این دل من پُر خون زِ شیعـیان است

گفتم که گاهگـاهی افکـن به من نگـاهی

گفتا قسم به زینب چشمان من گریـان است

گفتم چگونه خواهی باران اشک و آهـی؟

گفتا غـلام مـایی، خدمـت زِ تو عیـان است

سروده غلام: دکتر سید مهدی موحد ابطحی

سروده های دیگر

کاش . . ،

کاش . .

بحر منسرح مثمن مطوی مکشوف

(مفتعلن فاعلن مفتعلن فاعلن)

جان جهـان  مهـدیاپرده نشـاید تو را

کـاش که این پیکرم جان بسپـارد تو را

نـام مـرا می بری نـام تـو را می بـرم

کاش که این گـوش من بازشناسد تو را

رو چو به من میکنی روی به تو می کنم

کـاش که چشمـان من زود ببیـند تو را

چون که تو یادم کنی فکر تو را می کنم

کاش که این قلبِ من دل بِسِپـارد تو را

چون که لیاقت دهی طُرفـه سلامی کنم

کـاش سلامی زِ من گـوش نـوازد تو را

چون که زیارت کنم گوش فرا می دهی

کـاش بایستد زمـان مدح  بَرازد  تو را

چون که نگاهـی کنی نامـة اعمـال من

کـاش که این دفترم شـاد نمـاید تو را

چونکه غمین می شوی آه و فغان میزنم

کـاش که سـوزِ دلـم دل بنـوازد تـو را

روز که پایان شود سـوز نمـایان شـود

کـاش که شعر غلام غصه زُدایـد تو را

ای که نظر کرده ای شاعر این بیـت را

کـاش «غلامِ» تو هم شعر سُراید تو را

سرودهغلام: دکتر سید مهدی موحد ابطحی

شکسته دل

بحر مضارع اخرب مکفوف محذوف

(مفعولُ فاعلاتُ مفاعیلُ فاعلن)

که بَـرَد به سـوی دلبـر زِ شکسـته دل پیـامی

که به کـوی دل فروشان صد هزار دل به کـامی

تو بیـا ببیـن حـراجم، گـذری کـن از بسـاطم

ببـری به رایـگـان دل تو که دلبـری تمـامـی

به سـلام در  نشـسـتت به درود بـر قیـامـت

نه به یک سخن جوابی، نه به یک زبان سلامی

زِ میانِ صـد عریـضـه، نـه یکی جـواب دیـده

نه به پرسـش و کـلامی، نه به نـامه و پیـامی

چو زِ این گنـاه خستم که زِ بـویِ لالـه مسـتم

تو مپـوش آن رُخت را برسـد به من مشـامـی

زِ سلام صبح و شـامی تو اگر که خسته بـاشی

تو بـزن بر دهـانـم به علیـک خـود لِـجـامـی

اگرَم فشانده ام راه: همه جـا اشکو خـون، آه

همـه بـوده آرزویـم، شـنـوم طنـیـنِ گـامـی

به همیـن خیـال خـامم که زِ کـودکی غـلامـم

عجبـا که بخـت من بـود نشنـیده ام کـلامـی

بگُـشـایتیـر مـژگـان و بریـز خـون مـن را

که حلال کـرده بـاشی به فـدای خود غـلامـی

زِ کنـار سفـرة خـود تو مـرا مـران به جـایـی

کـه غـلام رو سیـاه را ندهـد کسـی طعـامـی

 سروده غلام: دکتر سید مهدی موحد ابطحی

فریاد من

بحر رجز مثمن سالم

(مستفعلن× 4)

تا نـام او را مـی بـرم روح و روانـم  مـی رود

آتش زند یا بشکنـد ایـن دل زِ دسـتم می رود

در سیـنه مـن یـاد او ، سـرمایـه مـن نـام او

بی ذکر و بی اذکـار او هستی زِ هسـتم می رود

راز و نیـازم سـوی او، ‌روز و شبـم در کـوی او

یا کافـرم یا عبـد او ، دینـم زِ دستـم مـی رود

گاهی رهـایم می کـند شـاید  جـوابم مـی کند

امـا فقـط خـوبی زِ او، ظـّن و گمانـم مـی رود

فکر و خیـالم محو او خـواب و خوراکـم بهر او

دیوانه ام از هجـر او هـوشم که هستم می رود

بنیـاد من فریـاد من: مهـدی بیـا مهـدی بیـا

این ذکر صبح و شام من حاشا که یادم می رود

جانـا غـلامت را بگـو جُـز مدح مـولا را مگـو

یـارب گواهـی، گفتـه ام، وی بر زبـانم می رود

سروده غلام: دکتر سید مهدی موحد ابطحی