جزیره علم

دکتر سید مهدی موحد ابطحی

شک در بیداری اسلامی!

بیداری اسلامی تفاوتهای اساسی با انقلاب اسلامی ایران دارد. حمایت از جنبشها و آشوبهای اخیر کشورهای اسلامی اگر چنان باشد که  این تفاوتها نادیده گرفته شوند، می تواند زیانهای استراتژیکی به دنبال داشته باشد.

1. به حکومت رسیدن جنبشهای مسلمان و البته سنی مذهب در کشورهای عربی می تواند بخشی از سناریویی باشد که استعمارگران برای حکومتهای کشورهای مسلمان نوشته اند. به نظر می رسد حکومتی شدن دین اسلام می تواند در راستای اهداف استعمارگران باشد زیرا مصالح سیاسی در معیارهای شرعی دین اسلام دخالت داده می شوند و چنین دستآوردهای بشری جایگزین دستورالعملهای الهی خواهند شد. چنین جایگزینی یک تقلیل گرایی در ماهیت باور و معرفت دینی می باشد. پس نوعی انحراف یا بدعت در دین رخ خواهد داد.
2. تجربه چند قرنهای اخیر به استعمارگران ثابت کرده که برای حکومت بر ملتها و دولتها، جنگ و اشغالگری مستقیم اولین اولویت نیست، حمایت از حکومتهای دست نشانده نیز اهمیت گذشته را ندارد، حکومتهای دیکتاتور نیز تاریخ گشته به حساب می آیند، دین سازی و خرافه سازی نیز بیش از این نمی تواند دین واقعی را به انحراف بکشاند.
3. استعمارگران پیر و جوان (!) دریافته اند که «حکومتی کردن دین اسلام» یا «به حکومت رساندن فرقه های منحرف در دین اسلام» می تواند مسیر توحیدی و فطری دین الهی را بیشتر منحرف کرده و بدعتهای جدیدی را به نام دین در دین وارد نماید. چنین یافته ای مستند به شواهد تاریخی و امروزی است، مدارک سیاسی و فقهی- حوزوی نیز به نفع آن وجود دارد. حکومت زودگذر طالبان در افغانستان، جمهوری اسلامی در ایران، اخوان المسلمین در مصر و سوریه و . . ، از مثالهای بارز حکومتی کردن دین اسلام هستند.

با توضیحات فوق، شاید بتوان معنای این روایت رسیده از معصومین علیهم السلام درباره آخرالزمان را بهتر فهمید:

«خداوند آنقدر ظهور امام زمان (عج) را به تأخیر می اندازد تا هر گروهی که ادعا داشته اند که اگر به حکومت می رسند می توانستند دین الهی را به مقصد برسانند، به حکومت رسیده و ناتوانی خود را در اثبات ادعای خود تجربه کنند»

نوشته های مرتبط