پوشش یا رویش؟

دکترسیدمهدی موحدابطحی

درخت بزرگ ریشه ای قوی در زمین دارد. ریشه های درختان تنومند آنقدر عمیق و محکم اند که گویا نمی خواهند کنده شوند. آنها مفید بودن خود را در پوشیده بودن می پندارند. آن چنان که اگر درختی ریشه کن شود، می میرد زیرا ریشه اش آشکار شده است. پس وجود درخت وابسته به ریشه قوی آن است و پوشیدگی ریشه ضامن حفظ وجود درخت است.

گیاهان بی ریشه وابسته به دیگر درختانند، برخی ریشه بر تنه درختان می سازند و برخی با انگشتی از خاک ریشه کن می شوند. درختان ریشه کن شده باید سوخته شوند یا ساخته شوند اما درختی که با آذرخش سوخته، امید هست که ریشه اش دوباره جوانه ای برویاند. ریشه را می پوشانند تا برویاند. ریشه را که برهنه کنند، نه تنها نمی رویاند بلکه خود نیز می میرد.

کسی ریشه های برهنه را به منزل نمی برد (چون در زندگی جای ندارد)، قاب نمی گیرد (چون زشت است)، به آن افتخار نمی کند (چون ارزش ندارد)، با آن عکس نمی گیرد (چون ذلیل می شود)، و در بخاری نمی سوزاند (چون بو می کند).

ریشه ها هیزم خوبی هستند برای هوس بازان تا با آن گرم شوند. ریشه های بیرون کشیده ارزش درخت نیز ندارند پس بازیچه دست دیگرانند تا آن را پرت کنند یا بر آن بنشینند یا از آن گذرند. مکافات آشکار شدن ریشه چیزی بهتر از این نیست.

رویاندن (روییدن) نقشی است که ریشه ایفا می کند: نشانه بودن و نشانه حیات و زندگی. تا ریشه هست، امید هست. تا ریشه پوشیده است، امید به رویش هست.

حال می توان انتخاب کرد: پوشیده شویم تا برویانیم؟ یا برهنه شویم و به زیر آییم؟

این، تحلیلی بود معنوی از حجاب

تو خواه از سخنم پند گیر یا بتاب