جزیره علم

بر خار و خَس دویدم من بی پـدر نبـودم

او گفت و من ­شنیدم: ای­­ کاش و من نبودم

چون می ­زدند سیلی هفت ­آسمان شد نیلی

بر روی نیـزه دیـدم روی پـدر کـبــودم

گر سایبـان گرفتـم غیـر از پـدر ندیـدم

در خاک می­ نشستم خاشاک کِـی زُدودم؟

من پای و سر برهنه هر سو دویـده خسته

گرگـی نمود صیـدم با رو به خـاک فرودم

بـی چـادرم نبیـنیـد من دخـتـر بتـولـم

از گـرد و خـاک این راه پوشیه ای فزودم

ناگـه جهان بچرخیـد لرزیـد ماه و خورشید

بر پـا نشـد قیـامـت سیـلـی زد او وجـودم

این گوشـوارة من هوش از سرش برون کرد

هم پاره­ گشت گوشـم هم ­هـوش رفته بودم

این گـوش پـاره­ من بـود آشـنـا پـدر را

می­ گفـت و ای­ یتیـمم: مُردم، چرا نبـودم!

گـر تو غـلام مـایـی غـمـخـوار کـودکـانی

گردی بشوی زِ رویم اشکت به جـایِ رودم

بحر مضارع مثمن اخرب (مفعول فاعلاتن×2) 

 سروده: غلام (دکترسیدمهدی موحد ابطحی)

بحر متدارک متقارب مثمن(فاعل فعولن×2)

سروده: غلام (دکترسیدمهدی موحد ابطحی)

وای حسین حسینم 

«سوی خیـمه برگـرد خواهر حزیـنم»

آخریـن سفـارش بـوده از حسیـنم

درب خیمـه بسـتم گریـه ها نمـودم

ناگـهـان شنـیـدم نـالـة حسیـنم

سوی او دویـدم جـان به لب رسیدم

زیـر چکمـه دیـدم سیـنة حسیـنم

وای حسین حسینم

وای حسین حسینم

دشمنش چو کوهی روی پیکرش بـود

در نیـامد از او یک نـفـس حسیـنم

دست و پا چو می زد تا نفـس بگیـرد

دشمنش می فشرده سینـة حسیـنم

هر نفس که میـزد خون فـواره می شد

دست و رویِ خونیـن دشمنِ حسینم

بـرقِ تیـغِ دشمن شـد فُـرو به قلـبم

دست او بدیدم از محاسـن حسینم

وای حسین حسینم

وای حسین حسینم

ناگهان بدیدم چـانه اش عقـب شد

یا نفـس گرفت او یا سرش جـدا شد

لرزه بر زمیـن شد تا که نیـزه رو شد

روی من سیه شد سر به نیـزه او شد

خـاک عالمیـن را بر سـر بشـر شد

خاک و خون و حنجر عالمی دگر شد

وای حسین حسینم

وای حسین حسینم

تار و تیـره گشته دیـده های تشنـه

هـر طـرف نظـاره قبـلـه را نـدیـده

دیده های خسته رو به سـوی خیـمه

با اشـاره تکـبیر آه و نـالـه کـرده

با گلـو بریده حمد و سـوره خوانـده

از فراز زین شد آن رکـوع و سجـده

او قنوت خود را زیر چکمـه خوانـده

آن سـلام او را خنـجـری شـنیـده

تـا قـیـام آخـر نیـزه هـا خـریـده

هـمـرهِ اسیـران دیـده اش دویـده

وای حسین حسینم

وای حسین حسینم

بحر متدارک متقارب مثمن(فاعل فعولن×2)

سروده: غلام (دکترسیدمهدی موحد ابطحی)

از عرش ایزد تا زمین یک موج خون بالاتر است

قنداقه ام کشتی ببین، از عرشه، عرش پیداتر است 

بابا مرا بنشان بَرَت، بالا بگیرم پیکرت

با دست و پا من از سَرَت، پرواز من گیراتر است

قنداقه را بِنما عیان شاید شوم موجی گران

هم بر زمین هم آسمان موجی زِ خون شیداتر است

دریای خون قنداقه ام، من ناخدا، این کشتی ام

از عرشه می آیم به عرش، گرداب خون زیباتر است

زین خون و گردابی عظیم باید به ساحلها رسیم

هر دو شنا در خون کنیم، آغشته خون پیماتر است

خونم بپاش بر آسمان تا بنگری خونین جهان

در عرش هم، خون آشیان، این کار تو شیواتر است

بابا غلامت را بگو: دریای خون را کُن سبو

عطشان مگو عاشق بجو، گفتار تو گویاتر است

دریانوردم سو به سو، پرواز من شد آبرو

تفسیر این معنا مجو؛  بابا در آن رعناتر است

سروده: غلام (دکترسیدمهدی موحد ابطحی)

تاریخ نویسان در وقایع سده چهاردهم (شمسی) یا پانزدهم (قمری) از هجرت نبوی از احوالات خطه خراسان ایرانی چنین نبشته اند:

. . .  شخصی در مشهدالرضا در روز آدینه اول از ماه محرم سال 1438 یا 1395 در برابر نمازجمعه گذاران، سخنانی آتشین بر زبان راند و بر طبل اختلاف علمای شیعه و اختلاف شیعیان راستین بسیار کوبید! گویا اداره سجلّی آن زمان نام وی را احمد و شهرتش را علم الهدی ثبت کرده بود!. . . . 

این حقیر پس از کند و کاو و جست و جو، گزیده هایی از این سخنان گزنده را بازنوبسی کردم:

««مراجع عالیقدر تقلید، قمه زنی را حرام کرده‌اند، زیرا وهن به دین است و این مسائل مربوط به شیعه انگلیسی است. قمه زدن به نام امام حسین(ع) با سر بریدن داعش یکی است و هر دوی اینها یکی است. سال گذشته شنیدم در عتبه سیدالشهدا عده‌ای قمه زده‌اند. گفتم 50 کیلومتری کربلا، تکفیری‌ها بچه شیعه را سر می‌برند تا این بقعه و بارگاه را نابود کنند؛ بجای اینکه جلوی این تکفیری‌ها را بگیرید، خودتان را قمه می‌زنید؟!»»

این واقعه تاریخی را به طنز و شوخی چنین تفسیر کرده ام:

گویا برخی هنوز آتش پرستند!

تا آرامش این ملت و مملکت را به هر شیوه ای به آتش کشند: 

- گاهی با آتش زدن سفارت عربستان!

- گاهی با آتش زدن برجام!

- گاهی با دمیدن آتش اختلاف!

گویا بزرگتری ندارند این کودکان که چنین با آتش بازی می کنند!

القصه به پایان رسید این حکایت و شکایت!